فراگيرى كونگ فو

فراگيرى كونگ فو همانند اينست كه شما خواندن و نوشتن بياموزيد، بعنوان مثال براى اينكه يك علاقه‏مند به زبان خارجى بتواند در آن تسلطى براى خود ايجاد نمايد ابتدا ميبايستى 26 حرف الفباء آن را ياد بگيريد به مين منوال براى اينكه يك مبتدى بتواند در كونگ فو مسلط باشد بايستى تمامى مراحل آموزش را از ابتدا تا به انتها كاملاً طى نمايد.

 اگر همراهى يكى از اين مراحل تعليم را حذف نمايد، آموزش روبه تكامل او همانند يك پازل ناتمام خواهد بود. بعنوان مثال براى شروع اوليه ميبايستى متُدهاى عالى آموزش را پشت سر گمارد و يا ميتواند با تمرينات ويژه ديگرى تركيب گردد هر چند اگر شما ندانيد كه روبرو شدن بايك حريف چه احساس خواهد داشت علاوه بر تمامى اينها تمرينات محتاط و بدون شكل نيز ناكامى خواهد بود چرا كه آنها اشكال كلاسيكى هستند كه به شما مى‏آموزد كه اعضاء خود را چگونه در اشكال و حالات مختلف به حركت در آوريد.

 كونگ فو فراتر از يك تعليم فيزيكى و جسمى است، زيرا همان قدر كه تن را درگير مى‏نمايد فكر شما را نيز درگير مى‏نمايد، در طول چند دهه گذشته و يا حتى بيشتر از آن كلمه ژاپنى »ذن« كه معادل »چان« در چين است، در دنياى غرب متداول گشت و در تمامى موارد از آن استفاده گرديد.

 از نظر لغوى »ذن« يك قسم از دين بوديسم بود كه خود ديسيپلين »مقررات شديد كلاسه شده« يا بطور متداول مديتيشن فردى را آموزش مي دهد و آن يعنى تمركز جهت هوشيارى كامل. مدافعان و پيروان »ذن يا چان« عقيده دارند كه در رشته‏ها و قسمتهاى مختلفى كاربرد دارد. نظر ما بيشتر در زمينه انجمن ذن با هنرهاى رزميست، »ذن« از هند نشأت گرفته و طبق اظهار بسيارى و طبق افسانه‏هاى اساطيرى به چينيان در طول قرن 6 بعد از ميلاد عرضه گرديد.

 بوديدهارما راهب (كيش) اساطيرى و افسانه‏اى در آن زمان ارتباط نزديكى با سيولوم كونگ‏فو بر قرار كرد (اين در حاليست كه در آن زمان تنها چند امپراطورى در سطح زمين وجود داشت كه بدون شك يكى از قدرتمندترين آنها ايران بوده و محققين بسيارى عقيده دارند كه تامو از هونهاى {پادشاهان} ايرانى بوده است) و تعاليم وى با عنوان »چان« يا »چن« شناخته شد و اين چنين به رقابت با دو مذهب ديگر چين يعنى كنفوسيوئيسم و تائوئيسم و ايده‏هاى آنها پرداخت و بعدها به سوى چيزى كاملاً متفاوت از شكل هندى آن گسترش پيدانمود در حدود قرن 12 بعد از ميلاد به ژاپنيها عرضه گرديد، يعنى در جائيكه به نام »ذن« شناخته گرديد و سير تكاملى خود را تا حدودى طى نمود، محتواى ذن در بسيارى از بخشهاى فرهنگى ژاپن اثر گذاشت همانند نقاشى، خطاطى، سفالگرى، مراسم چاى، گل آرايى »باغبانى« و هنرهاى رزمى چان، برخى اوقات بعنوان مدرسه مديتيشن شناخته و در نهايت به دو شاخه بحث برانگيز تجزيه گرديد